“…zou je de laatste verjaardag van mijn vader willen fotograferen?…”

Even word ik stil en voel ik een brok in mijn keel. Kan ik dat wel? Is het niet te heftig? Het lijkt ook ongepast om met mijn camera bij intens verdrietige maar tegelijk ook hartverwarmende momenten te zijn.

Ik laat alle gevoelens er even zijn, om vervolgens met heel mijn hart te antwoorden: “Ja, dat wil ik héél graag voor jullie doen.”

Wat voel ik mij dankbaar dat ik dit kan en mag doen. De liefde vastleggen, intense momenten, warme omhelzingen, laatste momenten samen. Blikken die meer zeggen dan woorden uit kunnen drukken.

Tijdens deze reportages stel ik me op sommige momenten bijna onzichtbaar op, bied ik subtiele suggesties, geef ik alle ruimte aan wat er op dat moment speelt. Ik trek me ook eventjes terug met mijn camera, als daar behoefte aan is.

Als ik vertel dat ik dit soort reportages doe dan krijg ik regelmatig reacties als: “Wauw, wat mooi, maar dat zou ik echt niet kunnen.” De intense momenten raken mij ook. De liefde is zo voelbaar dat mijn hart ervan gaat gloeien. Ik weet waar ik het voor doe. Het vereeuwigen van jullie kostbare liefde. Het vervult mij van dankbaarheid dat ik dit mag doen.

Uit ervaring weet ik dat het moment van de reportage, die dag, ook als heel waardevol gezien wordt. Ja, het kan confronterend en verdrietig zijn maar het leven en het samen-zijn wordt ook gevierd.

Er is ruimte voor al dat is… 

Voor een impressie van de foto’s die ik maak tijdens een afscheidsreportage, klik hier.