“…zou je de laatste verjaardag van mijn vader willen fotograferen?…”

Even word ik stil en voel ik een brok in mijn keel. Kan ik dat wel? Is het niet te heftig? Het lijkt ook ongepast om met mijn camera bij intens verdrietige maar tegelijk ook hartverwarmende momenten te zijn.

Ik laat alle gevoelens er even zijn, om vervolgens met heel mijn hart te antwoorden: “Ja, dat wil ik héél graag voor jullie doen.”

Wat voel ik mij dankbaar dat ik dit kan en mag doen. De liefde vastleggen, intense momenten, warme omhelzingen, laatste momenten samen. Blikken die meer zeggen dan woorden uit kunnen drukken.

Tijdens deze reportages stel ik me op sommige momenten bijna onzichtbaar op, bied ik subtiele suggesties, geef ik alle ruimte aan wat er op dat moment speelt. Ik trek me ook eventjes terug met mijn camera, als daar behoefte aan is.

Als ik vertel dat ik dit soort reportages doe dan krijg ik regelmatig reacties als: “Wauw, wat mooi, maar dat zou ik echt niet kunnen.” De intense momenten raken mij ook. De liefde is zo voelbaar dat mijn hart ervan gaat gloeien. Ik weet waar ik het voor doe. Het vereeuwigen van jullie kostbare liefde. Het vervult mij van dankbaarheid dat ik dit mag doen.

Uit ervaring weet ik dat het moment van de reportage, die dag, ook als heel waardevol gezien wordt. Ja, het kan confronterend en verdrietig zijn maar het leven en het samen-zijn wordt ook gevierd.

Er is ruimte voor al dat is… 

Voor een impressie van de foto’s die ik maak tijdens een afscheidsreportage, klik hier.

Één keer in de zoveel weken kom ik met een groepje fijne mensen samen.

Hoe zal ik het omschrijven… het zijn verdiepende, confronterende, intieme verbindende gesprekken. Verhelderend, inzicht gevend maar er kunnen ook onderwerpen naar boven komen waar je nog lekker verder mee kunt worstelen. Enorm rijke dankbare momenten met mooie mensen.

Één man uit de groep stelde ons op een gegeven moment de volgende vraag:

“Welke betekenis geef ik aan wat er nu gebeurt rondom Covid-19?”

Een paar weken later belde hij me om erover in gesprek te gaan. In de loop van het gesprek vroeg hij me: ‘Mag ik jou een foto-opdracht geven? Zou jij een foto willen maken die aansluit op wat je me nu vertelt?’

“Te ver, te veel, te groot, te snel,

zichtbaar wordt wat vanbinnen reeds aanwezig is.”

Zomerregen, en dan het liefste van die hele harde buien, het doet iets met me, er ontwaakt iets in mij wat alleen de regen kan doen… Hoe donkerder en dreigender de lucht, hoe meer ik opleef!

Het brengt mij terug naar de mooie reizen die ik heb gemaakt…
Luchthaven Zanderij bij Paramaribo, het vliegtuig uit lopen en meteen gedoopt worden door een heerlijke tropische bui… aankomst met een grote glimlach!
Pai, nabij Chiang Mai, Thailand… Waar iedereen naar binnen vluchtte toen de regen losbarstte en ik de regen met open armen en mijn gezicht naar de hemel dankbaar ontving, mijn hart maakte een vreugdedansje.
Padangbai, Bali, donkergrijze wolken boven een heldere zee… spanning in de lucht… en daar was de regen. Ik ging het warme water in, mijn gezicht half onder water, mijn ogen vlak boven het wateroppervlak. De zoete druppeltjes raakten het zoute water, kwamen nog één keer naar boven voordat ze zich mengden met de zee, net pareltjes zo mooi!!

En wat er na de regen overblijft, de prachtige spiegels van de natuur…